12- (Hz . .Aişe'ye)
iftira Olayı -ifk-
أخبرنا أبو
داود سليمان
بن سيف
الحراني قال نا
يعقوب قال نا
أبي عن صالح
عن بن شهاب
قال حدثني
عروة بن
الزبير وسعيد
بن المسيب
وعلقمة بن
وقاص وعبيد
الله بن عبد
الله عن عائشة
زوج النبي صلى
الله عليه
وسلم حين قال
لها أهل الإفك
ما قالوا
فبرأها الله
قال وكلهم
حدثني طائفة من
حديثها
وبعضهم كان
أوعى لحديثها
من بعض وأثبت
له اقتصاصا قد
وعيت عن كل
رجل منهم
الحديث الذي
حدثني عن
عائشة وبعض
حديثهم يصدق
بعضا وإن كان
بعضهم أوعى له
من بعض قالوا
قالت عائشة
كان النبي صلى
الله عليه
وسلم إذا أراد
سفرا أقرع بين
أزواجه
فأيتهن خرج
سهمها خرج بها
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم معه
فقالت عائشة
فأقرع بيننا
في غزوة غزاها
فخرج فيها سهمي
فخرجت مع رسول
الله صلى الله
عليه وسلم
بعدما نزل
الحجاب فكنت
أحمل في هودج
وأنزل فيه
فسرنا حتى إذا
فرغ رسول الله
صلى الله عليه
وسلم من غزوته
تلك وقفل
دنونا من
المدينة قافلين
آذن ليلة
بالرحيل فقمت
حين آذنوا بالرحيل
فمشيت حتى
جاوزت الجيش
فلما قضيت
شأني أقبلت
إلى رحلي
فالتمست صدري
فإذا عقد لي من
جزع ظفار قد
انقطع فرجعت
فالتمست عقدي
فحبسني
ابتغاؤه
وأقبل الرهط
الذين كانوا
يرحلوني
فاحتملوا
هودجي فرحلوه
على بعيري
الذي كنت أركب
وهم يحسبون
أني فيه وكان
النساء إذ ذاك
خفافا لم
يهبلن ولم
يغشاهن اللحم
إنما يأكلن العلقة
من الطعام فلم
يستنكر القوم
خفة الهودج
حين رفعوه
وحملوه وكنت
جارية حديثة
السن فبعثوا
الجمل وساروا
ووجدت عقدي
بعدما استمر الجيش
فجئت منازلهم
وليس بها منهم
داع ولا مجيب
فتيممت منزلي
الذي كنت به
وظننت أنهم
سيفقدوني
فيرجعون إلي
فبينا أنا
جالسة في
منزلي غلبتني
عيني فنمت
وكان صفوان بن
المعطل
السلمي ثم
الذكواني من
وراء الجيش
فأصبح عند
منزلي فرأى
سواد إنسان
فعرفني حين
رآني وكان
يراني قبل
الحجاب
فاستيقظت
باسترجاعه
حين عرفني فخمرت
وجهي بجلبابي
والله ما
تكلمنا كلمة
ولا سمعت منه
كلمة غير
استرجاعه
وهوى حتى أناخ
راحلته فوطئ
على يدها فقمت
إليها
فركبتها
فانطلق يقود
بي الراحلة
حتى أتينا
الجيش
مؤتمرين في
نحر الظهيرة
وهم نزول فهلك
من هلك وكان
الذي تولى كبر
الإفك عبد
الله بن أبي
بن سلول قال عروة
كانت عائشة
تكره أن يسب
عندها حسان
وتقول إنه قد
قال
فإن أبي
ووالده وعرضي
لعرضي
محمد منكم
وقاء
قالت عائشة
فقدمنا المدينة
فاشتكيت حين
قدمنا شهرا
والناس
يفيضون في قول
أصحاب الإفك
لا أشعر بشيء
من ذلك وهو يريبني
في وجعي أني
لا أعرف من
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم اللطف
الذي كنت أرى
منه حين أشتكي
إنما يدخل علي
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم ثم يقول
كيف تيكم ثم
ينصرف فذلك
يريبني ولا
أشعر بالشر
حتى خرجت حين
نقهت فخرجت
معي أم مسطح
على المناصع
وكانت
متبرزنا وكنا
لا نخرج إلا
ليلا إلى ليل
وذلك قبل أن
تتخذ الكنف قريبا
من بيوتنا
وأمرنا أمر
العرب الأولى
وكنا نتأذى
بالكنف أن
نتخذها عند
بيوتنا فانطلقت
أنا وأم مسطح
قبل بيتي حين
فرغنا من شأننا
فعثرت أم مسطح
في مرطها
فقالت تعس
مسطح فقلت لها
بئس ما قلت
أتسبين رجلا
شهد بدرا قالت
أي هنتاه أو
لم تسمعي ما
قال قلت وما
قال فأخبرتني
بقول أهل
الإفك فازددت
مرضا على مرضي
فلما رجعت إلى
بيتي دخل علي
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم ثم قال
كيف تيكم فقلت
له ائذن لي
آتي أبوي وأنا
أريد أن
أستيقن الخبر
من قبلهما
فأذن لي رسول
الله صلى الله
عليه وسلم فجئت
أبوي فقلت
لأمي أي أمتاه
ماذا يتحدث
الناس قالت يا
بنية هوني
عليك فوالله
لقل ما كانت
امرأة قط
وضيئة عند رجل
يحبها لها
ضرائر إلا كثرن
عليها فقلت
سبحان الله أو
لقد تحدث الناس
بهذا فبكيت
تلك الليلة
حتى أصبحت لا
يرقأ لي دمع
ولا أكتحل
بنوم ثم أصبحت
أبكي فدعا رسول
الله صلى الله
عليه وسلم علي
بن أبي طالب
وأسامة بن زيد
حين استلبث
الوحي
يستشيرهما في
فراق أهله
فأما أسامة
فأشار على
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم بالذي
يعلم من براءة
أهله وبالذي
يعلم لهم في
نفسه فقال
أسامة أهلك
ولا نعلم إلا
خيرا وأما علي
فقال يا رسول
الله لم يضيق
الله عليك
والنساء
سواها كثير
وسل الجارية
تصدقك فدعا
رسول الله صلى
الله عليه وسلم
بريرة فقال أي
بريرة هل رأيت
من شيء يريبك
قالت والذي
بعثك بالحق ما
رأيت عليها قط
أمرا أغمصه
أكثر من أنها
جارية حديثة
السن تنام عن
عجين أهلها
فيأتي الداجن
فيأكله فقام
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم من نومه
فاستعذر من
عبد الله بن
أبي بن سلول
وهو على المبر
فقال يا معشر
المسلمين من
يعذرني من رجل
قد بلغني أذاه
في أهلي والله
ما علمت على
أهلي إلا خيرا
ولقد ذكروا
رجلا ما علمت
عليه إلا خيرا
وما يدخل على
أهلي إلا معي
فقام سعد بن معاذ
أخو بني عبد
الأشهل فقال
يا رسول الله
أنا أعذر منه
فإن كان من
الأوس ضربت
عنقه وإن كان من
إخواننا
الخزرج
أمرتنا
ففعلنا أمرك
قالت وقام رجل
من الخزرج
وكانت أم حسان
ابنة عمه من
فخذه وهو سعد
بن عبادة وهو
سيد الخزرج قالت
وكان قبل ذلك
رجلا صالحا
ولكن احتملته
الحمية فقال
لسعد بن معاذ
كذبت لعمر
الله لا تقتله
ولا تقدر على
قتله فقام
أسيد بن حضير
وهو بن عم سعد
بن معاذ فقال
لسعد بن عبادة
كذبت لعمر
الله ليقتلنه
فإنك منافق
تجادل عن المنافقين
فثار حيان
الأوس
والخزرج حتى
هموا أن
يقتتلوا
ورسول الله
صلى الله عليه
وسلم قائم على
المنبر فلم
يزل يخفضهم
حتى سكتوا وسكت
قالت وبكيت
يومي ذلك لا
يرقأ لي دمع
ولم أكتحل
بنوم وأصبح
أبواي عندي
وقد بقيت
ليلتين ويوما
لا أكتحل بنوم
حتى أني لأظن
أن البكاء فالق
كبدي فبينا
أبواي جالسان
عندي وأنا أبكي
استأذنت علي
امرأة من
الأنصار
فأذنت لها فجعلت
تبكي معي
فبينما نحن
على ذلك دخل
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم فسلم ثم
جلس ولم يجلس
عندي منذ قيل
ما قيل قبلها
ولقد لبث شهرا
لا يوحى إليه
في شأني بشيء
فتشهد رسول
الله صلى الله
عليه وسلم حين
جلس ثم قال
أما بعد يا
عائشة فإنه قد
بلغني عنك كذا
وكذا فإن كنت
بريئة فسيبرئك
الله وإن كنت
ألممت بذنب
فاستغفري وتوبي
إليه فإن
العبد إذا
اعترف بذنب ثم
تاب تاب الله
عليه فلما قضى
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم مقالته
قلص دمعي حتى
ما أحس منه قطرة
وقلت لأبي أجب
رسول الله صلى
الله عليه وسلم
فيما قال فقال
والله ما أدري
ما أقول لرسول
الله صلى الله
عليه وسلم
فقلت لأمي
أجيبي رسول
الله صلى الله
عليه وسلم
فيما قال قالت
والله ما أدري
ما أقول لرسول
الله صلى الله
عليه وسلم
فقلت وأنا
جارية حديثة
السن لا أقرأ
من القرآن
كثيرا إني
والله لقد
علمت لقد سمعتم
هذا الحديث
حتى استقر في
أنفسكم
وصدقتم به
ولئن قلت لكم
إني بريئة لا
تصدقوني ولئن
اعترفت لكم
بأمر والله
يعلم أنني منه
بريئة لتصدقني
فوالله لا أجد
لي مثلا ولا
لكم إلا أبا يوسف
حين قال فصبر
جميل والله
المستعان على
ما تصفون ثم
تحولت
فاضطجعت على
فراشي والله
يعلم حينئذ
أني بريئة وأن
الله مبرئي
ببراءتي ولكن
والله ما كنت
أظن أن الله
منزل في شأني
وحيا يتلى
ولشأني في
نفسي أحقر من
أن يتكلم الله
في بأمر ولكن
كنت أرجو أن
يرى رسول الله
صلى الله عليه
وسلم في النوم
رؤيا يبرئني
الله بها قالت
فوالله ما رام
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم ولا خرج
أحد من أهل
البيت حتى أنزل
عليه فأخذه ما
كان يأخذه من
البرحاء حتى أنه
ليتحدر منه
العرق مثل
الجمان وهو في
يوم شات من
ثقل القرآن
الذي أنزل
عليه قال فسري
عن رسول الله
صلى الله عليه
وسلم وهو يضحك
فكان أول كلمة
تكلم بها أن
قال يا عائشة
أما الله فقد
برأك فقالت لي
أمي قومي إليه
فقلت والله لا
أقوم إليه
وإني لا أحمد
إلا الله قالت
وأنزل الله إن
الذين جاؤوا
بالإفك عصبة
منكم لا
تحسبوه شرا
لكم بل هو خير
لكم لكل امرئ
منهم ما اكتسب
من الإثم
العشر الآيات
كلها فلما
أنزل الله هذا
في برائتي قال
أبو بكر الصديق
وكان ينفق على
مسطح لقرابته
وفقره والله
لا أنفق على
مسطح شيئا
أبدا بعد الذي
قال لعائشة
فأنزل الله
تعالى ولا
يأتل أولو
الفضل منكم
والسعة أن
يؤتوا أولي
القربى
والمساكين
والمهاجرين
في سبيل الله
وليعفوا
وليصفحوا ألا
تحبون أن يغفر
الله لكم
والله غفور
رحيم فقال أبو
بكر بلى والله
إني لأحب أن
يغفر الله لي
فرجع إلى مسطح
الذي كان ينفق
عليه وقال والله
لا أنزعها منه
أبدا قالت
عائشة وكان
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم سأل زينب
بنت جحش عن أمري
فقال لزينب
ماذا علمت أو
رأيت قالت
عائشة وهي
التي كانت
تساميني من
أزواج النبي
صلى الله عليه
وسلم فعصمها
الله بالورع
وطفقت أختها
حمنة تحارب
لها فهلكت
فيمن هلك قال بن
شهاب فهذا
الذي بلغني من
حديث هؤلاء
الرهط
[-: 8882 :-] İbn Şihab
der ki: Urve b. Zübeyr, Said b. el-Müseyyeb, Alkame b. Vakkas ve Ubeydullah b.
Abdullah b. Utbe b. Mes'ud, ifk hadisesi yönünde insanlar Peygamberimizin
(Sallallahu aleyhi ve Sellem) zevcesi Aişe hakkında konuştuklarında hadiseyi
Aişe'den bana naklettiler. Bu dördünden her biri de bana hadisin bir kısmını
anlattı. içlerinden bazıları bu hadise diğerlerinden daha fazla vakıftı ve
anlatırken daha sağlamdı. Her birinin Aişe'nin hadisinden anlattığı bölümü
iyice kavramış durumdayım. Hadisi bazıları diğerlerinden daha sağlam bir
şekilde kavramış olmasına rağmen bazılarının da sözleri birbirini tasdik eder
nitelikteydi. Bana Aişe'nin şöyle dediğini anlattılar:
Resulullah (Sallallahu
aleyhi ve Sellem) bir sefere çıkacağı zaman hanımları arasında kura çeker,
kurada çıkanları da yanında götürürdü. Bir gazveye çıkacağı sırada yine aynı
şekilde aramızda kura çekti. Kurada ben çıkınca onunla beraber ben yolculuğa
çıktım. Bu olay örtünme ile ilgili ayetler (hicab ayeti) nazil olduktan sonra
oldu. Yolculuk sırasında hevdecin içinde kalır, konaklama yerlerinde de
hevdecimle birlikte indirilirdim. Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem)
çıktığı gazveyi bitirince geriye dönüş için yola koyulduk. Dönüşte Medine'ye
yakın bir yerde konakladıktan sonra Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem)
yolculuk için çağrı yaptırdı. Yola çıkmak üzere çağrı yapılınca kalktım (ve bir
ihtiyacımdan dolayı) orduyu aşana kadar yürüdüm. işimi bitirip de geri
konakladığımız yere döndüğümde boynumu yokladım. Yemen boncuğundan yapılmış
gerdanlığımın kopup düştüğünü farkettim. Onu aramak için kafileden geri kaldım.
Beni taşıyanlar ise hevdecimi alıp bindiğim devemin üzerine koymuşlardı. Onlar
benim hevdecin içinde olduğumu zannediyorlardı. Zira o zamanlar kadınlar
hafifti, az yemek yedikleri için de şişman değillerdi. Hevdecimi taşıyanlar
onun hafifliğini garipsememişler, kaldırıp deveye yüklemişlerdi. O zamanlar
yaşı küçük bir kızdım. Deveyi sürüp yola çıktılar. Ordu yol aldıktan sonra ben
de gerdanlığımı bulmuştum.
Konakladıkları yere
geldiğimde orada kimsenin olmadığını gördüm. Konakladığım yere gelip beklemeye
koyuldum. Nasılsa benim yokluğumun farkına varıp, geri almaya gelecekler, diye
düşündüm. Konakladığım yerde oturmuşken gözlerim uykuya yenik düştü ve uykuya
daldım. Safvan b. Muattal es-Sülemı (ve Zekvanl) ordunun gerisinde (kalan
şeyleri toplayıp sahiplerine geri iade etmekle) görevliydi. Konaklama yerime
geldiğinde uyuyan bir insan karaltısı gördü, beni görünce de tanıdı. Zira
örtünme emri gelmemişken beni görmüştü. Safvan beni tanıyıp, "inna lillahi
ve inna ileyhi raciun" demesi üzerine uyandım. Hemen örtümle yüzümü
kapadım. Valiahi onunla tek kelime bile konuşmadık. Safvan, "inna lillahi
ve inna ileyhi raciun"dan başka tek bir cümle dahi etmedi. Safvan
devesinin ön ayağına basıp çöktürdü, ben de deveye bindim. Safvan bindiğim
devenin yularından tuttu ve yola koyulduk. Öğle vaktinin sıcağında
konaklamışlarken orduya yetiştik. Ancak adi kişiler diyeceklerini demişlerdi.
Yalanla iftira atanların başını Abdullah b. Ubey b. SeluI çekiyordu.
Urve dedi ki: "Bana
bildirilene göre, Abdullah b. Ubey'in yanında bu yöndeki iftiralar konuşulduğu
zaman, Abdullah bunları onaylayıp, dinler ve yayılması için de çalışırdı."
Urve yine şöyle dedi: "Bu iftirayı atanlar arasında Hassan b. Sabit,
Mistah b. Usase ve Hamne binti Cahş'ın adları zikrediimiştir. Diğer kişiler
hakkında ise Yüce Allah'ın: "O yalanı uyduranlar içinizden bir
güruhtur" (Nur 11) sözünden başka da bilgim yoktur. Bu iftirada en büyük
payın Abdullah b. Ubey b. SeluI adlı kişide olduğu söylenir." Urve yine
şöyle der:
"Aişe, Hassan b.
Sabit'e yanında sövülmesinden hoşlanmaz ve şöyle derdi: "Zira Hassan şu
şiiri söyleyen kişidir:
"Babam, dedem ve
onurum Size karşı Muhammed'in onuruna bir kalkandır.''
Hz. Aişe şöyle devam
eder: Medine'ye döndükten hemen sonra bir ay boyunca hasta kaldım. iftira
sahiplerinin yalanları ise bu arada insanlar arasında dolaşıyordu ve benim
bundan hiç haberim olmadı. Ancak hastalığım sırasında beni endişelendiren bir
şey, daha önce hastalandığım zaman Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem)'in
bana gösterdiği şefkati görememem idi. Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem)
yanıma giriyor, selam verip sadece: "Bu (hastanız) nasıl oldu?" diye
soruyor ve dönüp gidiyordu. Beni şüpheye düşüren tek şey buydu ve dışarıda
dolaşan kötülükten haberim yoktu. iyileşmeye başladığım zaman Ümmü Mistah ile
helaya çıktım. (Ev dışında olduğundan ve) bizi açıkça gösterdiği için ancak
geceden geceye helaya çıkıyorduk. Helalarımızı eve yakın bir yerde yapmamızdan
önceydi bu. O zamanlar çöldeki eski Araplar gibiydik. ihtiyaç anında ev dışında
uzak bir yere giderdik. Helalarımızı eve yakın bir yere yapmak da bize
rahatsızlık veriyordu. Ümmü Mistah'la (ki Ümmü Mistah, Ebu Rühm b. el-Muttalib
b. Abdimenaf'ın kızıdır. Annesi, Ebu Bekr'in halası olan Sahr b. Amir'in
kızıdır. Mistah b. Usase b. Abbad b. el-Muttalib de oğludur) beraber çıktım.
ihtiyacımızı giderdikten sonra evime doğru gelirken Ümmü Mistah'ın ayağı
çarşafına takılıp tökezledi. Tökezleyince de: ''Kahrolasl Mistah!" dedi.
Kendisine: ''Ne kötü bir söz söyledin! Bedir savaşına katılan birine mi sövüyorsun?"
diye çıkıştığımda, bana: ''Ey saf kadın! Onun söylediklerini işitmedin
mi?" dedi. ''Ne söylemiş?'' diye sorduğumda, iftira atanların
söylediklerini bana anlattı. Bunun üzerine hastalığım bir kat daha arttı.
Eve döndüğümde
Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem) yanıma girdi. Selam verdi ve: "Bu
(hastanız) .nasıl?" diye sordu. Kendisine: "Anne babamın yanına
gitmeme izin verir misin?" diye sordum. Zira duyduklarımın doğruluğunu
onlardan öğrenmek istiyordum. Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem) izin
verince yanlarına geldim ve anneme: "Anneciğim! insanlar neler
konuşuyor?" diye sordum.
Annem: ''Kızcağızım! Sen
kendini üzme! Zira güzel bir kadın kendisini seven bir kocanın yanındaysa ve
kumaları da varsa insanlar mutlaka onun hakkında konuşurlar" dedi. Ben:
''Sübhanallah! insanlar
gerçekten bunları konuşuyorlar mı?" dedim ve sabaha kadar ağladım. Gözüme
uyku girmedi. Sabah olduğunda ben hala ağlıyordum.
Bu konudaki vahiy gecikince
Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem), eşi ile ayrılıp ayrılmama konusunda
danışmak üzere Ali b. Ebi Talib ile Usame b. Zeyd'i çağırdı. Usame, eşinin
masum olduğunu ve onun hakkında düşündüklerini: ''Ya Resulallah! Eşlerin
hakkında hayırdan başka bir şey bilmiyoruz" diyerek ifade etti. Ali ise:
"Ya Resulallah! Yüce Allah bu konuda sana bir sınırlama getirmiş değil..
Ondan başka da evlenebileceğin bir sürü kadın var. Onun cariyesine de bunu sor.
O sana bu konuda daha doğrusunu söyler" dedi. Bunun üzerine Resulullah
(Sallallahu aleyhi ve Sellem), Berlre'yi çağırdı ve: "Ey Berire! Aişe'de
şüphe uyandıracak bir şeyler gördün mü?" diye sordu. Berıre de: "Seni
hakla gönderene yemin olsun ki kendisini küçük düşürecek herhangi bir şeyini
görmüş değilim. Ancak yaşı henüz küçük olduğu için bazen ailesinin hamurunu
yaparken uyuklar, koyun da gelip o hamuru yerdi" karşılığını verdi.
Sonra Resulullah
(Sallallahu aleyhi ve Sellem) aynı gün minbere çıktı, Abdullah b.
Ubey'den dolayı maruz
kaldığı sıkıntıyı anlattı ve şöyle buyurdu:
"Ey Müslümanlar
topluluğu! Ailem hakkında bana sıkıntı veren adamı cezalandırmada bana kim
yardım eder? ValIahi ailem hakkında hayırdan başka bir şey bilmiyorum. Adı
iftiraya kanştznlan bir adamdan söz ettiler. Onun hakkında da hayırdan başka
bir şey bilmiyorum ve ben olmadan ailemin yanına da asla girmez." Bunun
üzerine Abduleşhel oğullarına mensup olan Sa'd b. Muaz kalktı ve: "Ya
Resulallah! Senin adına ben onu cezalandırırım! Şayet o adam Evs kabilesinden
biriyse onun boynunu vururum. Yok eğer Hazrecli kardeşlerimizden biriyse, bize
emir buyur ve emrini yerine getirelim!" dedi. Bunu duyan Hazrec
kabilesinin efendilerinden, Ümmü Hassan'ın da amcası kızı olduğu Sa'd b. Ubade
ayağa kalktı. Sa'd b. Ubade daha önce salih bir kişiydi. Ancak kabilevi
duyguları ağır basmış olacak ki şöyle dedi: "Allah'a yemin olsun ki yalan
söylüyorsun! Zira sen onu öldüremezsin! Buna gücün de yetmez! Şayet senin
kabilenden biri olsaydı öldürülmesini istemezdin!" Bunun üzerine Sa'd b.
Muaz'ın amcası oğlu olan Useyd b. Hudayr ayağa kalktı ve Sa'd b. Ubade'ye:
"Yalan söylüyorsun! Allah'a yemin olsun ki onu öldürürüz! Sen bir
münafıksın ve münafıkları savunuyorsun!" karşılığını verdi. Bu şekilde Evs
ve Hazrec kabileleri ayaklanıp birbirlerine öldüresiye girdiler. Resulullah
(Sallallahu aleyhi ve Sellem) hala minberin üzerindeydi. Bunun üzerine
Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem) onları susturuncaya kadar
sakinleştirmeye çalıştı. Onlar susunca kendisi de sustu.
O gece ben yine sabaha
kadar ağladım ve gözüme uyku girmedi. Annem ve babam da yanımda sabahladılar.
Bir gün iki gece boyunca ağladım. Ne gözümün yaşı kesildi, ne de az bir uyku
uyuyabildim. Öyle ki ağlamaktan dolayı ciğerimin parçalanacağını zannettim.
Annem babam yanımda oturuyorlarken ve ben de ağlıyorken Ensar'dan bir kadın
girmek için izin istedi. Ona izin verince de geldi ve benimle birlikte ağlamaya
başladı. Bizler bu durumdayken yanımıza Resulullah (Sallallahu aleyhi ve
Sellem) girdi, selam verdi ve oturdu. iftira olayları ortaya çıktıktan sonra
Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem) yanımda hiç oturmadı. Bir ay geçmiş
olmasına rağmen durumum hakkında da vahiy nazil olmamıştı. Resulullah
(Sallallahu aleyhi ve Sellem) otururken şehadet getirdi, sonra da: "Ey
Aişe! Şöyle şöyle yaptığın bana ulaştı. Şayet masumsan Yüce Allah senin
masumiyetini ortaya koyacaktır. Ama eğer öyle bir suç işlediysen Yüce Allah'tan
mağfiret dile ve tövbe et. Zira kul suçunu itiraf edip tövbe ederse Yüce Allah
onun tövbesini kabul eder" buyurdu.
Resulullah (Sallallahu
aleyhi ve Sellem) sözlerini bitirince gözyaşlarım bitti ve artık akıtacak tek
damla dahi kalmamıştı. Babama: "Benim yerime, söyledikleri için Resulullah
(Sallallahu aleyhi ve Sellem)'e sen cevap ver" dedim. Babam ise:
"Valiahi Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem)'e ne diyeceğimi
bilemiyorum!" karşılığını verdi. Anneme: "Resulullah (Sallallahu
aleyhi ve Sellem)'in dediklerine sen cevap ver" dediğimde, o da:
"Valiahi Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem)'e ne diyeceğimi bilemiyorum!"
karşılığını verdi. Ben yaşı küçük bir kızdım ve Kur'an'dan da fazla bir bilgim
yoktu. Buna rağmen dedim ki: "Vallahi anlıyorum ki insanların dedikleri
içinizde yer etmiş ve onlara inanmışsınız. Şayet size suçsuz olduğumu söylesem
bana inanmayacaksınız. Oysa size bunu yaptığımı itiraf etsem, ki Yüce Allah
biliyor ben bundan uzağı m, o zaman bana inanırsınız. Durumumuzu ifade edecek
bir söz bulamıyorum ama sadece Yusuf'un babasının dediğini diyebiliyorum. Ki o
şöyle demişti: "Bana güzelce sabır gerekir. Anlattıklarınıza ancak
Allah'tan yardım istenir." (Yusuf 18) Sonra da yatağıma uzandım.
Yüce Allah biliyor ki
ben masumdum ve masum olduğumu göstereceğini de biliyordum. Ancak benim
hakkımda okunur bir vahiy indirilmesini hiç düşünmemiştim. Kur'an'da benimle
ilgili bir şeyler indi ri/ecek kadar değerli değilim. Sadece Yüce Allah'ın
benim masumiyetim yönünde Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem)'e bir rüya
göstermesini dilemiştim. Valiahi henüz Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem)
oradan ayrılmadan ve bizden hiç kimse henüz dışarı çıkmadan vahiy nazil oldu. O
esnada vahyin ağırlığından dolayı Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem)'i
bir terleme aldı. Vahiy indiği zaman kış günü olsa dahi Resulullah (Sallallahu
aleyhi ve Sellem)'in alnında boncuk gibi ter olurdu. Bu hali geçtikten sonra
Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem) sevinçten gülüyordu.
Söylediği ilk söz:
"Ey Aişe! Vallahi Yüce Allah senin masum olduğunu vahyettil" oldu.
Bunun üzerine annem bana: "Kalk ve Resulullah (Sallallahu aleyhi ve
Sellem)'e teşekkür et!" dedi. "Valiahi kalkmam! Zira bu konuda Yüce
Allah'tan başkasına şükretmem!" karşılığını verdim.
Yüce Allah şu ayetleri
indirdi: "(Peygamber'in eşi hakkında) o yalanı uyduranlar içinizden bir
güruhtur. Bunu kendiniz için kötü sanmayın, o sizin için hayırlı olmuştur. O
kimselerden her birine kazandığı günah karşılığı ceza vardır; içlerinden
elebaşılık yapana ise büyük azap vardır. Onu işittiğiniz zaman, erkek kadın
müminlerin, kendiliklerinden hüsnü zanda bulunup da: «Bu apaçık bir iftiradır»
demeleri gerekmez miydi? Dört şahit getirmeleri gerekmez miydi? Işte bunlar,
şahit getirmedikçe Allah katında yalancı olanlardır. Allah'ın dünya ve ahirette
size lütuf ve merhameti olmasaydı, o kötü sözü yaymanızdan ötürü büyük bir
azaba uğrardınız. Onu dilinize dolamıştınız. Bilmediğiniz şeyleri ağzınıza
alıyordunuz. Onu önemsiz bir şey sanıyordunuz, oysa Allah katında önemi
büyüktü. O'nu işittiğinizde: «Bu konuda konuşmamız yakışık almaz; haşa, bu
büyük bir iftiradır» demeniz gerekmez miydi? Eğer mümin kişilerdenseniz Allah,
buna benzer bir şeye bir daha dönmemenizi tavsiye eder. Allah size ayetleri
açıkça bildirir. Allah bilendir, Hakim'dir. Müminler arasından hayasızlığın
yayılmasını arzu edenlere, işte onlara, dünya ve ahirette can yakıcı azap
vardır. Allah bilir, siz ise bilmezsiniz. Allah'ın size lütuf ve merhameti
bulunmasaydı, Allah şefkatli ve merhametli olmasaydı hemen cezanızı verirdi. Ey
inananlar! Şeytana ayak uydurmayın. Kim şeytanın ardına takılırsa, bilsin ki o,
hayasızlığı ve fenalığı emreder. Allah'ın size lütuf ve merhameti bulunmasaydı,
hiçbiriniz ebediyen temize çıkamazdı. Fakat Allah dilediğini temize çıkarır.
Allah işitir ve bilir." (Nur: 11-21)
Yüce Allah bu ayetleri
indirince, yoksulluğundan ve yakınlığından dolayı Mistah b. Usase'ye yardım eden
Ebu Bekr: "Aişe'ye bunları dedikten sonra valiahi Mistah'a asla bir
yardımda bulunmayacağım!" dedi. Ancak Yüce Allah:
"Içinizde lütuf ve
servet sahibi olanlar, yakınlarına, düşkünlere ve Allah yolunda hicret
edenlere, vermemek için yemin etmesinler, affetsinler, geçsinier. Allah'ın sizi
bağışlamasından hoşlanmaz mısınız? Allah bağışlayandır, merhametli
olandır" (Nur 22) ayetini indirince Ebu Bekr:
"Bilakis Yüce
Allah'ın beni bağışlamasını isterim" dedi ve daha önce Mistah'a yaptığı
yardımlara tekrar devam etti. Yine: "Valiahi ona yaptığım yardımları asla
kesmem!" dedi.
Resulullah (Sallallahu
aleyhi ve Sellem) benim durumumu Zeyneb binti Cahş'a da sormuş: "Ne
gördün?" veya "Neler biliyorsun?" buyurmuştu. Zeyneb de:
"Ya Resulallah! Kulağımı ve gözümü yalandan sakınırım. Valiahi onun
hakkında hayırdan başka bir şey bilmiyorum" dedi. Resulullah (Sallallahu
aleyhi ve Sellem)'in yanında, diğer zevceleri arasında benimle boy
ölçüşebilecek bir Zeyneb vardı. Yüce Allah onu da takvası sebebiyle (bu iftiraya
katılmaktan) korumuştu. Kızkardeşi Hamne ise onun gibi davranmadı ve iftiradan
dolayı helak olanların arasında kendisi de katıldı.
ibn Şihab dedi ki:
"O dört kişiden bana ulaşan hadis bu şekildedir."
5990. hadiste geçti.
11187 ve 11296. hadislerde tekrar gelecektir.
- Tuhfe: 16126
Diğer tahric: Hadisi
Buhari (2637, 2661, 2879, 4025, 4141, 4690, 4750, 6662, 6679, 7369, 7545),
Müslim 2770 (56, 57, 58), Ebu Davud (4735, 4800, 5219), Tirmizi (3180), Ahmed,
Müsned (24317) ve İbn Hibban (4212, 7099) rivayet etmişlerdir.
أخبرنا أحمد
بن سليمان قال
نا الفضل بن
دكين قال نا
عبد الواحد بن
أيمن قال
حدثني بن أبي
مليكة عن
القاسم بن
محمد عن عائشة
قالت كان رسول
الله صلى الله
عليه وسلم إذا
خرج أقرع بين
نسائه فطارت
القرعة على
عائشة وحفصة
فخرجتا معه
جميعا وكان
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم إذا كان
بالليل سار مع
عائشة ويتحدث
معها فقالت
حفصة لعائشة
ألا تركبين
الليلة بعيري
وأركب بعيرك
فتنظرين وأنظر
قالت بلى
فركبت عائشة
على بعير حفصة
وركبت حفصة
على بعير
عائشة فجاء
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم إلى جمل
عائشة وعليه
حفصة فسلم عليها
ثم سار معها
حتى نزلوا
وافتقدت
عائشة فغارت
فلما نزلت
جعلت تجعل
رجليها بين
الإذخر وتقول
يا رب سلط علي
عقربا أو حية
تلدغني عن رسولك
صلى الله عليه
وسلم فلا
أستطيع أن
أقول له شيئا
[-: 8883 :-] Kasım b. Muhammed, Hz.
Aişe'den bildiriyor: Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem) bir yere gideceği
zaman hanımları arasında kura çekerdi. Kurada Hz. Aişe ile Hafsa'ya çıktı.
ikisi de Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem) ile beraber gittiler.
Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem) Hz. Aişe ile beraber gece bir yere
gittiği zaman onunla muhabbet ederdi. Hafsa, Hz. Aişe'ye: "Bu gece sen
benim deveme biner misin? Ben de senin devene binerim. Durumu sen de görürsün,
ben de görürüm" dedi. Hz. Aişe: "Tamam" dedi ve Hafsa'nın
devesine bindi. Hafsa da, Hz. Aişe'nin devesine bindi. Resulullah (Sallallahu
aleyhi ve Sellem) de Hz. Aişe'nin devesinin yanına geldi ve selam verdi. Devede
Hafsa vardı. Sonra Resulullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem) bir yerde
konaklayana kadar onunla beraber gitti. Konakladıklarında Hz. Aişe, Resulullah
(Sallallahu aleyhi ve Sellem)'i bulamadı ve bu durumu kıskandı, Hz. Aişe
konakladıkları yerde ayaklarını otların içine koyarak: "Ya Rabbı! Bana bir
akrep veya bir yılan musallat eyleki beni soksun da, Resulullah (Sallallahu
aleyhi ve Sellem)'e bir şey diyemeyeyim" dedi.
Tuhfe: 17462
Diğer tahric: Hadisi
Buhari (5211), Müslim (2445) ve Ahmed, Müsned (24834) rivayet etmişlerdir.